 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Дзе Ты быў у дні нашы бунтарныя –
я шукала Цябе кругом...
Сьцежкі слаліся толькі ахвярамі,
кроў бязьвінна лілася ручвом...
Дзе Ты быў, як вачыма туманнымі
заглядзеўшыся нема у даль,
між старымі шляхамі курганнымі
выйшла Маці Цябе выглядаць?
І да рук Яе белых заломаных
толькі вецер ласкава прыпаў,
толькі краскі сярэбраным гоманам
абазваліся недзе між траў...
Аб нас доля, Ты знаеш, ня рупіцца,
казкі шчасьця для нас няма...
Недзе ў ноч маладая заручніца
дзецюка вызваляла дарма...
Доўга, прагна шукаючы помачы,
пралятала, як птах, сяло.
Выйшлі людзі, зьбядована стогнучы,
выглядалі – Цябе не было...
Із руінаў, пажарам асмаленых,
пакідаючы бацькавы кут,
iшлі нашы суродзічы ў далі дзесь,
на спатканьне нязнаных пакут.
І пад іхнымі сьвітамі шэрымі
да багатых чужых людзей
сэрцы біліся горка-зьняверана,
а Цябе – не было нідзе...
Ўсе, пустымі дадзетыя крыкамі
ап’янелых крывёю дзён,
Твайго сэрца шукалі вялікага
i адвагі у мужных грудзёх.
І чакалі дарма яны раньня там,
тыя людзі з пахілых хат,
i дарма яны сэрцам параненым
так хацелі Цябе пакахаць...
Цяжка зь ніў было родных засеяных
у чужыну кудысь ісьці...
Ты быў казкаю, Ты быў надзеяю,
а Цябе не было ў жыцьці...
За туманамі сьледу ня бачачы,
на бяспуцьці крывіцкіх дарог
доўга-доўга стаяла я, плачучы,
што Цябе не паслаў да нас Бог...
1948
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
